Curacao, my little paradise!

Lieve lezer,

M'n gaafste, tofste, royaalste, indrukwekkendste, bizarste, onbeschrijfelijke en mooiste trip die ik ooit heb mogen maken zit er helaas bijna op.... (#ikwilnognietnaarhuis!). Ik kan me die zaterdagochtend op Schiphol nog herinneren als de dag van gisteren. En wat me na die dag allemaal is overkomen is echt bijna niet met woorden te beschrijven. Ik heb zoveel mooie dingen gedaan en bovenal heel veel leuke mensen ontmoet.

M'n laatste stop was Curacao in de Carribbean, onderdeel van de Nederlandse Antillen. Ruim 14 jaar geleden ben ik daar samen met m'n ouders, broertjes en zusje op vakantie geweest en ik heb eigenlijk altijd gezegd dat ik daar nog een keer naar terug wilde. Aangezien de afstand Miami-Curacao redelijk te doen is (2,5 uur vliegen), was een bezoekje aan Curacao er dan ook eentje uit de categorie 'als je dan toch in de buurt bent...'. De vliegreis van Miami naar Curacao was echt heel fascinerend. Allereerst omdat het echt ongelofelijk vet is om vanuit het vliegtuig zoveel verschillende eilandjes met witte stranden te zien liggen. Ten tweede weet ik nog steeds niet helemaal hoe het heeft kunnen gebeuren, maar ik heb gevlogen in de 'comfort class' en niet in de normale 'economy class'. Ik zat gewoon rustig te wachten bij de gate toen m'n naam werd omgeroepen ('Buijssen' uitspreken blijft lastig voor Amerikanen haha). Ik naar de balie toe en daar kreeg ik ineens een heel nieuwe boardingpass. Op zich had ik dat al een keer eerder gehad, dus dat was nog niets nieuws onder de zon. Maar, eenmaal in het vliegtuig kwam ik er achter dat het de bedoeling was dat ik in de 'comfort class' ging zitten. Dat is een apart gedeelte in het vliegtuig met van die mega luxe stoelen en een steward die je constant gratis drinken en zelfs een complete maaltijd komt brengen. Ik vroeg nog of alles 'for free' was en dat was het geval dus ik dacht bij m'n eigen 'gewoon lekker blijven zitten en doen alsof je een domme Hollander bent'. Als ik er nu aan terug denk heb ik eigenlijk wel echt een hele royale vlucht gehad haha.

Op Hato Airport zou iemand met een auto klaarstaan, welke ik vanuit NL al gehuurd had. De beste man had me ff uitgelegd dat er in Curacao eigenlijk niet echt verkeersregels zijn en dat je het beste met de meute mee kunt rijden en af en toe gewoon flink op die toeter moet slaan. Gelukkig had hij een TomTom voor me meegenomen, want in NL had ik hem al verteld hoe het zat met m'n richtingsgevoel. De reis in m'n auto (voor de geïnteresseerde autokenner: een Hyundai Matrix automaat) verliep best soepeltjes en alle credits gaan dan ook naar m'n TomTom. Zonder dat ding had ik nu waarschijnlijk nog steeds ergens langs de weg gestaan. Rijden in een automaat was in het begin wel ff wennen. Naar mijn mening is het een beetje alsof je in de botsauto's zit, je hoeft alleen maar te gassen en te remmen. En je moet vooral niet proberen te gassen als je nog in de parkeerstand staat, want dan maakt ie echt hele rare geluiden.

Ik verblijf hier in een Bed&Breakfast, gerund door een Nederlandse vrouw die wel een soort van prettig gestoord is. In NL zou deze B&B waarschijnlijk thuishoren in de categorie 'bouwval gezocht', maar ach, er komt water uit de kraan, ik heb m'n eigen kamer met badkamer en elke morgen staat er een 'Carribbean breakfast' klaar, dus naar mijn maatstaven is het gewoon helemaal prima. Er zitten momenteel in Curacao een hoop rare muggen dus ik moet onder een klamboe slapen, maar wat zijn dat ondingen, echt totaal niet praktisch. Ik draai een 'beetje' in m'n slaap (voor sommige is dit waarschijnlijk echt een understatement), dus op een gegeven moment werd ik wakker en was de complete klamboe omlaag gekomen. Het is dat die vrouw tegen me had gezegd dat ik echt niet zonder dat ding moet slapen, maar anders...

Het is trouwens wel echt raar om hier weer Nederlands te kunnen praten, aangezien ik vijf weken lang Engels heb gepraat en momenteel spreek ik dan ook beetje half NL, half Engels. Ik moet dan ook toegeven dat ik een paar keer de Google Translate heb geraadpleegd bij het schrijven van m'n reisverslagen, omdat ik soms gewoon niet meer op het Nederlands woord kon komen.

M'n eerste dagje in Curacao ben ik meteen naar de beroemde Pontjesbrug gereden aangezien ik daar echt helemaal blij van word. Ik weet niet precies wat het is, maar ik ben echt helemaal verliefd op dit eiland. Mogelijk heeft het iets te maken met de temperatuur (overdag altijd 31 graden, 's nachts 26 graden), de mega relaxte sfeer, de witte stranden en de lichtblauwe zee.. Na m'n bezoekje aan Willemstad had ik bedacht om een stuk te gaan toeren richting het westen van het eiland. De autorit was meer dan fascinerend, omdat ze hier dus niet echt verkeersregels hebben en grote wegen gewoon opeens ophouden te bestaan (iets wat m'n TomTom dan weer net niet wist). Maar ach, ik had zelfs een radio (lees: één of andere 'Dolfijn.FM' met de meest foute Nederlandse muziek) dus ik heb me prima vermaakt (lees: raampje open en keihard meezingen). Het was trouwens wel echt heel tof om rond te crossen over het eiland en ik voelde me eigenlijk best wel een beetje stoer. Na vele 'U-turns' en extra rondjes over rotondes kwam ik uiteindelijk bij een super mooi en totaal niet toeristisch strandje. Ik had er zelfs geen bereik, dus volgens mij bevond ik me wel echt een beetje in 'the middle of nowhere'. Maar dan heb je ook wat, dit was echt, by far, het mooiste strandje wat ik tot nu toe in m'n leven heb gezien, echt heel royaal.

In het B&B verbleef ook een vrouw uit Canada die bezig was met een duikcursus en ik kreeg al snel in de gaten dat ze aardig wat connecties had. Dus ik had bedacht om eens een balletje op te gooien of er niet iets voor mij te regelen viel. Duiken stond immers ook vrij hoog op m'n Bucketlist. Een paar uur later kwam ze me al vertellen dat ik de volgende dag kon gaan duiken (m'n broertje noemt me niet voor niets een 'fixer' haha). Eigenlijk moet je eerst een klasje volgen en oefenen in het zwembad, maar m'n duikinstructeur had daar een beetje schijt aan dus na een korte introductie gingen we meteen het diepe in. Eigenlijk hoef je maar een paar dingen te onthouden: blijven ademen, niet vergeten te 'klaren', en de duiktaal begrijpen. En wat je dan onder water ziet is echt onbeschrijfelijk mooi. Ik had een zicht van 25 meter op 13 meter diepte en dat op één van de mooiste plaatsen in Curacao. Volgens m'n duikinstructeur was ik net een ping pong bal of een puppy die overal en nergens naar toe zwom. Het was echt zo relax, echt heerlijk en sowieso één van de beste ervaringen in m'n leven. Het is echt alsof je je onder water in een totaal andere dimensie bevindt met heel veel schitterend koraalrif en ontelbaar veel verschillende soorten vissen. Misschien moet ik hier maar m'n eigen duiktoko beginnen, want dit is echt zo lekker en heel verslavend. Het is dat ik m'n papiertje in NL nog moet binnenslepen, want anders had ik er nog een weekje aan vast geplakt om m'n duikbrevet hier te bemachtigen. Maar ach, nu heb ik een goeie reden om over een tijdje weer terug te gaan.

Het crossen over het eiland was me zo goed bevallen dat ik had bedacht om nog wat meer te gaan rondtoeren. Je rijdt immers in een klein uurtje van de ene na de andere kant van het eiland. Tripadvisor had me verteld dat 'Shete Boko Park' (betekent 'zeven baaien/inhammen') ook echt de moeite moest zijn. Het bevond zich helemaal aan het uiterste puntje van het eiland dus ik had weer alle tijd om te luisteren naar m'n foute radio. 'Boka Tabla' scheen één van de hoogtepunten van het park te zijn. Het is een grot die aan één zijde vanaf het land toegankelijk is en waar aan de andere zijde de opgestuwde zee naar binnen stroomt. Probleempje was alleen dat er voor de grot een lint hing met daarop een handgeschreven briefje met de tekst: "Gevaar!! Niet naar binnen gaan vandaag. De golven gooien je omver en slepen je mee. Park management". Ik hou wel van een beetje risico en uitdaging, maar m'n leven is echt veel te mooi om me mee te laten slepen door dit natuurgeweld. Dus ik weer de rots opgeklommen zodat ik het natuurgeweld van een iets veiligere positie kon bekijken. Dit was de plek waar de ruige golven van de zee tegen de rotsen breken. Echt heel gaaf om te zien en hiervoor geldt 'foto's zeggen meer dan duizend woorden'. Daarna had ik bedacht om maar weer op zoek te gaan naar een leuk strandje om een beetje te chillen. En ik ben erachter gekomen dat ik het echt heerlijk vind om gewoon een uur na de zee te staren en lekker weg te dromen.

Een ander hoogtepunt in Curacao is het 'Sea Aquarium'. Ik weet nog hoe fantastisch ik dit in 2000 vond en toen was het echt nog vele malen kleiner dan dat het nu is. En papa, de onderwaterboot met de haaien is er nog steeds en de roggen heb ik ook weer mogen voeren :) Wat er 14 jaar geleden nog niet was is het zwemmen met dolfijnen. Onder het motto, #YOLO had ik besloten om gewoon door te gaan met het royaal uitgeven van m'n geld en deze 'once in a lifetime' kans aan te grijpen. En ik kan je vertellen dat het echt heel gaaf is om met dolfijnen te zwemmen. Ze zwemmen je echt gewoon achterna en ze kunnen je als het ware als een raket wegschieten, echt vet. Daarna ben ik meteen door gegaan naar Mambo Beach, echt een hele relaxte plek. Ik moet wel zeggen dat ik nog meer respect heb gekregen voor m'n ouders, want echt veilig is Curacao niet, dus het moet 14 jaar geleden wel echt een hele dagtaak zijn geweest om ook nog vier kleine koters in de gaten te moeten houden. Ik vond het al vreemd dat er hier zo weinig mensen over straat lopen, met uitzondering van de toeristische plekken, maar volgens de B&B eigenaresse is dat omdat het gewoon simpelweg te gevaarlijk is. Maar zolang ik gewoon in m'n auto bleef rondcrossen was het volgens haar allemaal wel safe genoeg, dus lang leve m'n autootje!

Zoals ik al aangaf heb ik echt genoten van alles wat ik heb meegemaakt in de afgelopen zes weken. New York was groter dan groot. Charlottesville was heel chill en het was super gezellig met m'n nichtje. DC had z'n charmes met al het moois wat er te zien was. Philly was in alle opzichten erg fascinerend. New Orleans was dé Big Easy. Miami was ongelofelijk vet. Curacao is een paradijsje waar ik een beetje verliefd op ben. Kortom, het was allemaal GE-WEL-DIG en echt maximaal GENIETEN!!! En het was stiekem ook best wel verhelderend om de tijd te hebben om over het leven na te kunnen denken. Ik moest gisteren ook nog denken aan de filosofische uitspraken van de jongen uit Algerije die ik in New York tegen was gekomen. Hij zei me toen iets in de trant van "the one's you really miss during travelling, are the one's that makes you happy and you should definetely take care of these people". En ik ben van mening dat de beste jongeman daar eigenlijk meer dan gelijk in heeft.

Dit avontuur heeft me echt ongelofelijk veel mooie dingen opgeleverd en ik heb er ook enorm veel van geleerd. Vooral het feit om alleen op pad te zijn, je eigen plan te kunnen trekken, alleen maar aan jezelf te hoeven denken, heel veel leuke mensen te ontmoeten, kennis te maken met andere culturen. Kortom, de complete vrijheid die je hebt is echt onbeschrijfelijk gaaf. Uiteraard moet je denk ik wel open staan voor avontuur, een bepaalde mate van lef hebben en goed met onbekende mensen kunnen ouwe hoeren. Ik ga in ieder geval de komende tijd heel veel centjes sparen en bedenken wat de volgende bestemming gaat worden. Want volgens mij ben ik een beetje verslaafd geworden aan het reizen!

"Don't dream your life, but live your dreams"


Liefs, Elsa

P.S.1. Ik vind het echt heel tof dat jullie de moeite nemen om m'n ietwat lange verslagen te lezen. Dat doet me echt goed, net zoals alle lieve berichtjes die ik de afgelopen weken heb mogen ontvangen en het feit dat het me zo gegund wordt. Het maakt me echt een nog blijer mens :)
P.S.2. Je moet er vooral niet raar van opkijken als ik mezelf de komende tijd wat vaker dan normaal uitnodig voor een etentje. Leven op water en brood zie ik namelijk niet zo zitten en aangezien m'n spaarrekening het ongelofelijk zwaar heeft gehad moet ik wat.
P.S.3. Duizendmaal sorry, want ik zie dat de lengte van dit verhaal weer vrij absurd is, maar ik heb echt zoveel meegemaakt (voor de liefhebber kan ik denk ik wel een compleet boek schrijven). Al is dit voor nu echt ff m'n laatste verhaal, want over een paar dagen is m'n bijna-burgerleven alweer de realiteit..